Mijn zoon Gijs is 12, zit in groep 8 en wordt op het moment behoorlijk om zijn oren geslagen met Cito’s. Hij laat zich gelukkig niet meeslepen in de gekte. Gijs is de oudste thuis dus bekijken we voor het eerst de ‘grote scholen’. Er gaat een wereld voor ons open. Het lijkt erop dat we samen mét hem een keus maken. Iedereen blij.
<Column Wim Nieland>
Om tot die keus te komen vroeg ik hem al een paar keer: ‘Wat wil je later worden?’ Hij heeft géén idee! Echt, totaal niet. ‘Wat wilde jij op de lagere school dan worden?’ kreeg ik -terecht- als wedervraag. Kok! Mijn ouders hadden een restaurant, dus ik wist van kleins af aan dat ik kok wilde worden. De snelste route door de hotelschool en dan de zaak overnemen. Dat was heel lang mijn plan. Die onderwijs-route heb ik weliswaar afgelegd, maar een baan in de keuken is er nooit van gekomen. Ik raakte met het inkoopvirus besmet en daar kwam ik nooit meer vanaf. Zo kan het lopen. Herkenbaar?
Mijn ouders hebben me overigens nooit gepusht om de horeca in te gaan; dat wilde ik zelf. Ik denk echter niet dat ik mijn kinderen al spontaan met het inkoopvirus heb besmet. Aan de hand van een aansprekend voorbeeld legde ik uit wat papa doet. Ik koop, met het geld van een ander, bijvoorbeeld brandweerauto’s. ‘Kan de brandweer dat dan zelf niet?’. Oei, lastige vraag. ‘Ja, dat kunnen ze wel maar ze hebben er zelf niet altijd tijd voor.’ ‘En is inkopen een leuke baan?’ ‘Ja, jongen. De mooiste baan die er is!’ ‘Maar waarom ben je dan niet naar de inkoopschool gegaan toen je van de middelbare school af kwam?’ En toen zat ik klem. ‘Omdat er geen inkoopschool bestaat’’. Raar! Tegenwoordig zijn er gelukkig de hbo inkoop-minors die inkopers-in-de-dop afleveren. Die had je 25 jaar geleden helaas nog niet.
’Mijn zoon en ik hebben ook samen online een beroepskeuzetest gemaakt. Maar hoe ik het ook probeerde te manipuleren, er kwam bij mij nooit ‘inkoper’ uit. Toen ik via Google zocht naar wat het beroep inkoper dan precies in zou moeten houden, liep ik tegen een opmerkelijke ‘definitie’ in het Nationale beroepenregister aan:
“De Inkoper is verantwoordelijk voor het inkoopbeleid van een bedrijf. De inkoper bepaalt wat het bedrijf nodig heeft en zorgt er in contacten met leveranciers voor dat hij de best mogelijke deal krijgt.”
Daar heb je dus ook niet veel aan. Na het lezen hiervan zullen maar weinigen direct enthousiast denken: ‘Dat is mijn droombaan!’. Misschien een mooi marketingprojectje voor NEVI. Ik vrees dus dat de meesten de baan van inkoper ook in de toekomst nog steeds per ongeluk kiezen. Mocht Gijs interesse voor economie of recht ontwikkelen, dan zal ik het er nog eens met hem over hebben. Maar ik ga hem, net als mijn ouders, niet lopen pushen!
Wim Nieland
